Air mata
Jannah deras mengalir. Badannya terhinjut-hinjut menahan
esak. Cikgu Humaira juga menangis. Suasana dalam bilik sebesar
sepertiga sebuah bilik darjah itu sepi. Yang kedengaran hanya bunyi
kipas siling yang ligat berpusing. Jannah menyeka air matanya
sambil memandang Cikgu Humaira yang sedang termenung, membuang pandangan ke
luar tingkap bercermin neko. Jannah sedikit resah dengan diam cikgu
Humaira. Dia tidak pernah marah akan Cikgu Humaira, sebaliknya dia kesal
dan marah akan dirinya sendiri. Jannah sebenarnya malu untuk berkisah
tentang dirinya kepada Cikgu Humaira, membuka pekong di dada sendiri, tetapi
dia terpaksa melakukannya, walaupun dia sangat yakin bahawa Cikgu
Humaira akan memarahinya setelah mendengar kebenaran dari mulutnya. Dia
tidak mampu lagi untuk menyimpan segalanya sendiri. Hidupnya tidak akan
tenang selagi dia tidak meluahkannya kepada seseorang. Dia tidak nampak
calon yang lebih sesuai selain Cikgu Humaira untuk mendengar kisahnya,
bukan rakan baiknya apatah lagi ibunya sendiri. Bukan dia tidak
mempercayai ibunya, tetapi sesungguhnya dia tidak sanggup menghancurkan hati
ibu kesayangannya jika ibunya mengetahui kebenaran tentang anak gadisnya
ini. Jannah sangat yakin bahawa Cikgu Humaira seorang yang amanah dan
boleh dipercayai. Cikgu Humaira bersifat keibuan, banyak menasihatinya
dan rakan-rakannya di dalam kelas sewaktu mengajar, dan kerana itulah hatinya
terpikat kepada Cikgu Humaira dan kerana itu jugalah Cikgu Humaira menjadi
pilihannya untuk menjadi pendengar kisahnya.
Cikgu Humaira kembali duduk di kerusi
di hadapan Jannah. Cikgu Humaira memandang tepat ke wajah Jannah. Jannah
tidak sanggup bertentang mata dengan Cikgu Humaira. Dia menundukkan
kepalanya. Sesekali dia menyapu air matanya dengan sapu tangan kecil
dalam genggamannya.
“Kenapa boleh jadi macam ni, Jannah?
Awak dah tak ingat dosakah Jannah? Cikgu tak sangka
begini jauh tindakan awak. Lebih cikgu tak sangka sebab pada cikgu
awak seorang pelajar yang lembut, pendiam dan bersopan
santun. Cikgu sangat kesal Jannah. Kalau perkara ini berlaku kepada
Wati, cikgu tak begitu terkejut sangat sebab dia memang sosial.” Cikgu
Humaira masih sebak.
“Cikgu, saya minta maaf, cikgu.” Jannah masih
mengongoi seperti seorang anak kecil, memohon pengertian daripada Cikgu
Humaira.
“Bukan kepada cikgu awak harus minta maaf,
tapi kepada Tuhan, Jannah. Awak wajib minta ampun daripada
Allah.”
Jannah mengangguk dan masih juga menangis.
Cikgu Humaira mamandang tepat ke wajah polos di hadapannya.
“Dah berapa kali awak terlanjur,
Jannah?
“Beberapa kali, cikgu”
“Sekarang, masih buat lagi?”
"Masih cikgu…”
Jujur gadis itu menjawab. Terlalu jujur. Cikgu
Humaira sebak lagi. Terasa hendak luruh jantungnya mendengar pengakuan jujur
Jannah.
“Ya Allah Jannah, kenapa awak jadi macam ni
Jannah? Awak tak takut dosakah Jannah? Apa guna awak menangis di depan
cikgu seolah-olah awak menyesal tetapi sebenarnya awak masih lagi bergelumang
dengan dosa, Jannah?
Cikgu Humaira berasa kesal, kecewa dan
jengkel. Semua perasaan itu bersatu dalam hatinya. Kalau Jannah itu
anaknya sendiri, mahu sahaja dikerjakan Jannah separuh mati.
Kasihan wanita yang menjadi ibunya kerana tidak tahu
anaknya sedang bergelumang dengan dosa.
“Cikgu, saya dah cuba, tapi saya tak mampu
menolak kemahuannya. Saya benar-benar cintakan dia cikgu”.
“Jannah, awak cintakan lelaki keparat tu sampai sanggup korbankan
maruah awak sendiri? Awak ingat dia cintakan awak?” Suara Cikgu Humaira mula
meninggi. Dia terasa hendak muntah mendengar penjelasan Jannah. Dia tidak
mampu untuk mengasihani pelajarnya ini. Dia tidak boleh berkompromi dalam
hal yang bersangkut paut dengan dosa ini.
Sindiran Cikgu Humaira membuatkan Jannah semakin
kuat teresak. Habis hujung tudungnya basah dengan air mata.
Tiba-tiba Cikgu Humaira mengeluh. Dia beristighfar beberapa
kali. Dia tidak sepatutnya terus menghukum Jannah dengan kata-kata yang
pedas. Gadis ini harus disedarkan dengan cara yang berhemah. Cikgu
Humaira memegang bahu Jannah yang masih teresak-esak. Gadis itu
duduk di kerusi di hadapannya hingga lutut mereka bertemu.
“Jannah, awak yakinkah budak lelaki tu cintakan
awak?” Suara Cikgu Humaira kembali lembut.
“Dia memang sangat cintakan saya,
cikgu, jadi saya tak mampu menolak kemahuannya. Dia janji dia akan
berkahwin dengan saya. Saya pernah cuba nak putuskan hubungan dengannya
tapi dia ugut nak bunuh diri, cikgu, sebab dia kata hanya sayalah sahaja yang
dia ada dalam hidupnya.”
"Ya Allah, Jannah, kenapalah awak
ni bodoh sangat Jannah. Budak tu sebenarnya tak cintakan awak pun
Jannah. Awak ni pun bukannya cantik sangat sampai dia tergila-gilakan
awak. Sebenarnya dia hanya nak ambil kesempatan ke atas awak. Dia
bohong nak berkahwin dengan awak. Dia kata dia cintakan awak sebab dia
boleh dapat tubuh awak dengan percuma tanpa keluarkan duit satu sen
pun. Dia bukan suami awak, jadi dia tak perlu tanggung nafkah awak, tak
perlu beri duit kepada awak. Bila-bila masa dia nak tubuh awak, awak akan
beri dengan percuma, jadi sebab tu dia sayang nak lepaskan awak. Tadi
awak kata dia kerja kuli sajakan? Selalu tak cukup duitkan?Jadi macam mana dia
nak kahwin dengan awak sedangkan dia tak ada duit. Kalau betul dia
ugut nak bunuh diri kalau awak tinggalkan dia, biarkan dia bunuh diri.
Pergi matilah orang macam tu." Begitu beremosi Cikgu Humaira
berkhutbah. Jannah terdiam.
"Jannah, dia tu bukanlah bodoh sangat
sampai nak bunuh diri kalau awak tinggalkan dia. Dia cuma gertak awak
supaya awak tak tinggalkan dia. Awak sebenarnya yang bodoh sebab terlalu
percayakan lelaki macam dia."
“Tak cikgu, saya yakin dia cintakan
saya. Pernah dulu saya bagitahu nak putus tapi dia asyik ‘call’ dan ‘message’
saya, kemudian menangis dan merayu agar jangan tinggalkan dirinya.”
Cikgu Humaira terkejut mendengar
jawapan Jannah. Nampaknya gadis ini masih beria-ria mempertahankan lelaki
itu. Dah termakan ubat guna-gunakah budak ni? Tanya Cikgu Humaira sendiri
dalam hati.
“Bertaubatlah Jannah. Awak tak takutke
kalau awak mengandung anak luar nikah, anak zina?
“Insya-Allah, saya tak akan mengandung cikgu
sebab dia pakai kondom."
“Astagfirullahhalazim…Jannah, awak ni nak bertaubat
ke tidak ? Siap pakai kondom lagi. Jannah, kalau Tuhan kata
jadi, maka jadilah. Kalau Tuhan nak bagi awak mengandung, pasti akan ada
sebabnya, kondom tu bocor ke, tak sempat nak pakai dah terpancutke dan
macam-macam lagi. Dengar sini Jannah, kalau ditakdirkan awak mengandung,
awak akhirnya akan melahirkan anak zina. Awak tentu malu dan tak mahu
keluarga awak tahu awak mengandungkan? Jadi sebelum bayi tu lahir, awak
pun berpakat dengan budak lelaki tu untuk gugurkan janin tu, dan awak
telah melakukan satu lagi dosa besar iaitu membunuh. Awak tak tak
takut dosakah Jannah?”
“Sebab saya takutlah saya jumpa
dan beritahu hal ini kepada cikgu. Saya nak minta nasihat cikgu.
Saya nak bertaubat.”
“Kalau awak nak bertaubat, awak kena tinggalkan dulu perbuatan awak ni
Jannah. Tinggalkan budak lelaki tu, kemudian awak buat taubat
nasuha, minta ampun daripada Allah dan awak berjanji awak tak akan ulangi lagi
dosa ini. Menangislah dalam sujud awak sebagaimana awak menangis di
pangkuan cikgu, Jannah.”
“Tapi saya asyik teringakan dia cikgu, lagi
pun macam mana saya nak putuskan hubungan dengan dia, dia pasti akan ‘call’
dan ‘message’ saya.”
Cikgu Humaira mengeluh. Air
matanya sendiri sudah kering. Dia kesal dengan gadis itu, terlalu banyak
beralasan.
“Jannah, awak ni betulke nak bertaubat. Kenapa masih lagi fikirkan jantan
tak guna tu? Kalau dia ‘message’ awak, kalau dia ‘call’ awak, jangan
balas dan jangan jawab. Kalau dia cari awak di rumah, jangan
jumpa!”
“Pasti dia akan sedih cikgu kalau saya
putuskan hubungan dengannya.”
“Sudahlah Jannah. Yang awak kesian
sangat dengan dia kenapa? Awak sebenarnya yang tak sanggup
tinggalkan diakan? Awak nak buktikan apa? Nak buktikan bahawa awak
setia? Sudahlah Jannah, cikgu tak nak dengar apa-apa alasan lagi
daripada awak. Kalau awak takutkan Allah dan benar-benar nak bertaubat,
lupakan jantan tu. Tolonglah Jannah, cikgu merayu kepada awak.”
Mata Jannah masih basah. Dia
termenung seketika.
"Mak awak
dah tahu pasal ni Jannah?
“Belum, cikgu.”
“Mak awak kena
tahu. Awak kena beritahu mak awak. Kalau awak takut, biar cikgu
pergi rumah awak dan jumpa mak awak.”
“Tolonglah cikgu, saya merayu kepada cikgu, jangan
bertahu mak saya atau pun kepada sesiapa pun juga. Saya amanahkan
cikgu. Saya tak nak hati mak saya hancur jika dia tahu keadaan diri
saya.”
"Jannah, sepatutnya awak fikir
risikonya sebelum awak terlibat dengan dosa besar ni. Baiklah Jannah,
cikgu janji cikgu tak akan ceritakan hal awak ni kepada sesiapa pun, tapi
cikgu kesal Jannah. Cikgu merayu kepada awak, bertaubatlah dengan taubat
nasuha, Jannah. Cikgu boleh marahkan awak, nasihatkan awak, tapi
hanya awak sendiri yang boleh mengubah diri awak. Lupakan lelaki
itu. Awak akan menempuh peperiksaan besar tak lama lagi, Jannah.
Tumpukan perhatian awak pada pelajaran."
“Saya tak pasti saya boleh tumpukan perhatian
saya pada pelajaran kalau saya putuskan hubungan dengannya. Selama ni
kalau saya nak belajar dengan tenang, saya akan ke rumah sewanya dan saya akan
belajar ditemani olehnya. Dia sangat baik terhadap saya cikgu, tapi saya
berjanji saya akan berusaha melupakannya.”
“Macam mana awak boleh kenal
dengan budak lelaki tu, Jannah?”
“Dia sebenarnya sepupu saya, tapi dia
telah dihalau oleh keluarga Pak Ngah saya kerana dituduh mencuri, tapi
saya yakin dia tak mencuri. Mak saya pun tak sukakan dia.”
“Ya Allah Jannah, kenapa awak ni tak boleh
berfikir? Kalau dah mak bapak dia sendiri dah halau dia dan mak awak pun
tak suka dia, awak masih kata dia baik? Mereka lebih kenal anak mereka
Jannah. Ibu bapa tak akan halau anak sendiri kalau anaknya tak jahat, tapi
nampaknya dia memang buat kerja tak senonoh hingga ibu bapa dia sanggup halau
dia, dan awak kononnya sebagai penyelamat dialah? Penyelamat konon,
maruah sendiri sanggup digadai. Atau awak sendiri pun suka dan seronok
melakukan perbuatan terkutuk itu kan Jannah?” Cikgu Humaira berasa panas
hati apabila Jannah masih terus-menerus membela budak lelaki itu.
Jannah terdiam, Dia hanya mampu menadah
telinga mendengar sindiran Cikgu Humaira. Memang pedih kata-kata yang
terhambur keluar dari mulut Cikgu Humaira, tapi semua yang dikatakan oleh Cikgu
Humaira memang betul. Kenapa hatinya begitu rapuh dengan pujuk rayu
Azri? Kenapa dia begitu lemah apabila berhadapan dengan Azri?
Kenapa dia tidak mampu menolak kemahuan Azri apabila bertentang mata dengan
Azri? Ya Allah, ya Tuhanku, ampunilah aku.
“Sudahlah Jannah. Tak guna awak menangis
lagi. Awak pergilah masuk ke kelas. Kesat air mata
awak. Dengarlah nasihat seorang guru ini Jannah. Tolong lupakan
lelaki tu, dan awak bertaubatlah. Awak menangislah dalam sujud awak
seperti mana awak menangis di hadapan cikgu. Hanya awak yang boleh bantu
diri awak. Cikgu hanya boleh marah dan menasihati awak.
Cikgu tak mampu berbuat lebih daripada itu, dan selalulah baca al-Quran
untuk menenangkan hati awak. Kalau dia ‘message’ atau ‘call’, jangan
sesekali balas atau jawab. Lama-lama nanti dia pun tak larat nak kacau
awak. Dia cuma takut kehilangan awak sebab dia tak akan dapat
barang percuma lagi. Kalau nak melanggan pelacur pun, sekurang-kurangya
dia kena bayar juga, tapi dengan awak dia dapat percuma. Dia tak rugi dan
tak luak apa-apa pun Jannah. “
“Baiklah cikgu. Saya berjanji
saya akan lupakannya dan tumpukan perhatian saya pada pelajaran. Saya
akan dengar nasihat cikgu. Terima kasih cikgu sebab sudi mendengar kisah
saya. Saya hanya ceritakan hal ini kepada cikgu seorang sahaja sebab saya
percayakan cikgu. Saya tak ada tempat lain nak mengadu.”
Cikgu Humaira berdiri dan memeluk Jannah yang
juga sedang berdiri. “Cikgu pun minta maaf sebab marahkan awak.
Terus terang cikgu katakan, cikgu memang kesal dengan awak tapi cikgu harap
awak benar-benar berubah dan bertaubat.”
“Saya janji saya akan berubah dan bertaubat. Doakanlah saya
cikgu.”
“Jangan
berjanji kepada cikgu, Jannah, berjanjilah kepada Allah dan diri sendiri.”
Jannah menggangguk lemah. Dia kemudiannya menyalami
dan mencium tangan Cikgu Humaira, lalu meminta izin untuk masuk ke kelas.
Cikgu Humaira hanya menggangguk dan memandang Jannah berlalu keluar dari
biliknya dengan perasaan kesal dan hiba.
Cikgu Humaira tidak dapat meneruskan
perhatiannya pada skrin komputer di hadapannya. Fikirannya jauh
melayang. Dia sedang memikirkan nasib ibu Jannah. Kasihan wanita
itu kerana tidak tahu keadaan anak gadisnya sendiri.
Tiba-tiba dia teringat akan dua orang puterinya yang sedang meningkat remaja.
Ya Allah, Engkau lindungilah anak-anakku daripada melakukan maksiat dan
kemungkaran. Engkau peliharalah mereka daripada tipu daya
syaitan. Ya Allah, ampunilah Jannah, Ya Allah, kasihanilah dia. Bukalah
pintu hatinya untuk bertaubat kepada-Mu, ya
Allah.
Beberapa minggu sebelum peperiksaan besar bermula, Cikgu Humaira
bertanya Jannah keadaan dirinya, tetapi Jannah sekadar
tersenyum sambil menjawab ringkas.
“Lupakanlah segalanya yang telah
saya ceritakan kepada cikgu.”
Cikgu Humaira terkedu mendengar jawapan
Jannah. Apa maksud gadis itu? Adakah Jannah bermaksud dia tidak
mahu Cikgu Humaira campur tangan lagi dalam masalahnya? Atau apa sebenarnya
maksud kata-kata Jannah? Cikgu Humaira mengeluh. Dia tidak mahu
memaksa Jannah menceritakan apa-apa lagi. Mungkin Jannah sudah benar-benar
berubah dan bertaubat, dan sudah melupakan segala yang berlaku dalam
hidupnya. Kalau begitu, syukurlah. Cikgu Humaira tidak pernah
berniat untuk menjaga tepi kain Jannnah. Dia tidak pernah memaksa Jannah
menceritakan apa-apa. Dahulu pun Jannah sendiri yang datang kepadanya dan
mengadu kisah hidupnya kepadanya, jadi kalau sekarang Jannah tidak mahu lagi
bercerita apa-apa, dia tidak kisah. Itu hak Jannah. Dia hanya mahu
yang terbaik untuk pelajarnya itu.
*************************************************
Cikgu Humaira
berjalan beriringan dengan suaminya, masuk ke Hospital Ampang. Mereka berdua akhirnya berhenti di hadapan
pintu lif untuk naik ke wad 5. Sebaik
sahaja pintu lif terbuka, Cikgu Humaira terus memasuki lif sambil tangannya
dipimpin oleh si suami. Suami Cikgu
Humaira menekan butang ‘5’. Pintu lif tertutup dan lif bergerak laju. Di dalam lif hanya Cikgu Humaira dan suaminya
serta tiga orang pelawat lain. Suasana sepi sahaja di dalam lif. Sebaik sahaja lif
berhenti di tingkat 5, Cikgu Humaira dan suaminya serta tiga orang pelawat itu terus keluar dari lif. Mata suami Cikgu Humaira,
Azizi, meliar mencari wad 5C sambil kaki mereka terus melangkah. Tiba-tiba
Azizi menarik tangan Cikgu Humaira.
“Ha, tu dia wad 5C.”
Cikgu Humaira hanya mengekori langkah
suaminya. Dia dan Azizi mahu melawat
anak saudara perempuan Azizi yang baru
sahaja dimasukkan ke wad itu tengah hari tadi, akibat kecederaan yang agak
teruk kerana diragut sewaktu berjalan ke Stesen LRT Pandan Indah untuk ke tempat
kerja pagi tadi.
Azizi dan Cikgu Humaira masuk ke wad 5C,
kemudian berjalan terus mencari katil Hartini. Sesampainya Cikgu Humaira dan
Azizi di katil Hartini, didapati adik Azizi dan adik Hartini sudah ada di
situ. Selepas bersalam dengan mereka
berdua, Cikgu Humaira mendapatkan Hartini,
bertanya khabar sambil meneliti keadaan Hartini. Keadaan
Hartini kelihatan agak lemah. Di lengan dan dahinya kelihatan kesan
calar dan luka. Dia hanya mampu bercakap
perlahan. Menurutnya, kepalanya
sakit. Ketika Hartini mengiring ke kanan
untuk muntah, kelihatan darah pekat mengalir keluar dari telinga kanannya. Cikgu
Humaira agak terkejut apabila melihat darah itu. Menurut adik Hartini, doktor masih tidak
dapat mengesan sebab darah keluar dari telinganya, kerana hasil x-ray yang
telah dijalankan, doktor tidak dapat melihat kecederaan akibat ada darah beku
di dalam telinga Hartini. Doktor akan
melakukan x-ray sekali lagi esok setelah darah di dalam telinganya dibersihkan.
Seketika kemudian, beberapa orang rakan sekerja Hartini datang melawat
Hartini. Cikgu Humaira turut
berbual-bual dengan rakan-rakan Hartini sambil menjawab soalan-soalan yang
dikemukakan oleh mereka bagi pihak Hartini.
Setengah jam kemudian, dua orang anggota polis datang ke katil Hartini
untuk mengambil laporan daripada Hartini.
Cikgu Humaira mengambil kesempatan itu untuk ke tandas. Semasa Cikgu Humaira berjalan ke tandas,
matanya tertangkap pada sekujur tubuh yang sedang terbaring di atas katil di
bilik sebelah bilik Hartini. Tiba-tiba
matanya terpaku pada seraut wajah yang begitu biasa pada pandangannya.
“Siapa ya?” soalnya sendiri di dalam
hati.
“Macam pernah tengok, tapi kat mana ya?”
Cikgu
Humaira menghentikan langkahnya dan memandang wajah pesakit yang sedang tidur
itu agak lama.
“Jannah?”
Hati Cikgu Humaira terdetak. “Betulkah?”
Cikgu Humaira masih membatu di
situ. Diamati lagi wajah kurus cengkung
itu. Cikgu Humaira kemudiannya berjalan
mendekati katil itu. Tiba-tiba muncul
seorang wanita separuh umur mendapatkan pesakit yang sedang tidur itu. Wanita itu menyapa Cikgu Humaira dengan
lembut.
“Ya, ada apa?”
Cikgu
Humaira tersentak dengan sapaan wanita itu.
“Maaf saya bertanya, ini Jannahke?”
Lancar sahaja Cikgu Humaira mengajukan
soalan, untuk mendapatkan kepastian.
Wanita itu mengangguk. “Ya, ini Jannah. Saya ibunya. Puan ni siapa?”
Giliran wanita itu pula mengajukan soalan kepada Cikgu Humaira. Cikgu Humaira terpaku mendengar
jawapan wanita itu.
“Saya Humaira, Cikgu
Humaira. Saya pernah mengajar Jannah
dulu.”
“Oh Cikgu Humaira, maaf saya
tak kenal cikgu.” Ibu Jannah tersenyum memandang Jannah.
“Oh, tak apa.” Cikgu Humaira
menyuakan tangannya untuk bersalam dengan ibu Jannah. Setelah itu Cikgu Humaira mendekati Jannah.
“Kenapa dengan Jannah? Dia
sakit apa?” Pandangan Cikgu Humaira terus melekat pada wajah cengkung Jannah. Di bawah matanya
kelihatan tanda lebam yang jelas. Bibirnya pucat, kering dan mengelupas. Ibu
Jannah seakan mengerti persoalan yang bermain di benak Cikgu Humaira. Dia hanya mampu melepaskan satu keluhan yang
berat sebagai ganti jawapan untuk soalan Cikgu Humaira.
“Oh ya, saya sebenarnya datang
melawat anak saudara suami. Dia kena
ragut dan mengalami kecederaan. Polis sedang mengambil laporan daripadanya. Saya nak ke tandas, tapi tiba-tiba saya
terpandang Jannah.”
“Ohhh…teruk ke kecederaan anak saudara
cikgu tu?”
“Teruklah jugak. Telinganya berdarah dan keadaannya agak
lemah.”
Tiba-tiba Jannah terjaga. Dia memanggil ibunya. Tiba-tiba juga mata Jannah terpandang Cikgu
Humaira. Mata Cikgu Humaira dan mata Jannah bersatu.
“Jannah, ingat cikgu?” sapa Cikgu
Humaira lembut. Jannah mengangguk lemah. Wajahnya pucat. Rambutnya yang ditocang ke
belakang menampakkan lagi raut
wajahnya yang cengkung.
“Cikgu….” Jannah menyuakan tangannya untuk bersalam
dengan Cikgu Humaira. Cikgu Humaira
menyambut tangan Jannah. Tangan Jannah terasa sangat sejuk. Jannah menyalami dan
mencium tangan Cikgu Humaira. Tak
semena-mena Jannah menangis teresak-esak.
Cikgu Humaira agak terkejut melihat Jannah menangis. Cikgu Humaira terus memeluk Jannah. Dia duduk di birai katil Jannah sambil
mengosok-gosok bahu Jannah.
“Jannah sakit apa ni?” Laju sahaja soalan itu keluar dari bibir
Cikgu Humaira. Sebaik sahaja Jannah
mendengar soalan yang diajukan oleh Cikgu Humaira, esakannya menjadi-jadi. Cikgu Humaira agak panik lalu berusaha
menenangkan Jannah.
“Jannah, sabar ya. Insya-Allah, Jannah akan sembuh.” Cikgu Humaira
sendiri tidak mengerti sebab dia berkata begitu sedangkan dia sendiri
hingga saat itu belum mengetahui penyakit Jannah. Ibu Jannah kelihatan mengesat air
matanya. Cikgu Humaira semakin pelik. Apa penyakit Jannah? Seriuskah penyakit Jannah? Soalan-soalan tanpa jawapan itu bermain-main
di mindanya.
Setelah agak lama di sisi Jannah,
Cikgu Humaira bermohon untuk mengundurkan diri.
“Esok, cikgu akan datang lagi melawat
Jannah ya,” ujar Cikgu Humaira sambil memeluk Jannah. Setelah itu Cikgu Humaira bersalam pula
dengan ibu Jannah.
“Saya balik dulu ya, kak, insya-Allah,
esok saya akan datang lagi.”
“Terima kasih banyak-banyak cikgu
sebab sudi melawat Jannah.”
Esoknya, seperti yang dijanjikan, Cikgu
Humaira muncul lagi di wad 5C bersama suaminya. Setelah melawat dan bertanya
khabar Hartini, Cikgu Humaira meminta izin daripada Azizi untuk melawat Jannah.
Setelah itu Cikgu Humaira beredar ke katil Jannah. Kelihatan ibu Jannah sedang mengelap muka
Jannah dengan kain lembap. Jannah sedang
tidur. Apabila terpandang Cikgu Humaira,
ibu Jannah memberikan isyarat senyap kepada Cikgu Humaira. Kemudian ibu Jannah menarik tangan Cikgu
Humaira lalu berjalan beriringan ke luar wad, meninggalkan Jannah keseorangan. Tanpa banyak soal, Cikgu Humaira mengikut sahaja
ibu Jannah.
Di luar wad, ibu Jannah duduk di atas salah
satu kerusi yang tersusun rapi di situ yang disediakan khas untuk para pelawat
dan menjemput Cikgu Humaira duduk di hadapannya. Seperti seorang anak kecil, Cikgu Humaira mematuhi
sahaja permintaan ibu Jannah.
“Cikgu, saya bawa cikgu ke sini sebab
saya nak bercerita kepada cikgu pasal Jannah.
Saya tak mahu dia dengar.” Ibu Jannah mula bercerita. Air matanya tiba-tiba sahaja berderai.
“Kenapa dengan Jannah kak? Apa
sakitnya? Ceritalah kak.”
Ibu Jannah cuba menyeka air matanya
daripada terus tumpah dengan sapu tangan yang digenggamnya sejak tadi. Dia
menarik nafas dalam-dalam dan kemudian
melepaskannya perlahan.
“Cikgu, sebenarnya Jannah mengidap HIV
positif dah lama. Kini dia kena AIDS, cikgu."
“Ya Allah…” Cikgu Humaira
beristighfar. Dia sangat terkejut dengan perkhabaran itu. Air matanya turut tumpah.
“Tapi macam mana boleh jadi macam tu?”
“Entahlah cikgu. Semuanya kuasa Allah. Mungkin dia mendapat penyakit ini daripada
suaminya. Suaminya tu anak saudara saya,
Azri. Dua tahun lepas mereka berkahwin di
Thailand sebab kami tak merestui hubungan mereka. Saya tahu anak saudara saya tu bukan lelaki
yang baik, tetapi Jannah berkeras juga nak kahwin dengan dia, jadi mereka
berpakat untuk kahwin lari di Thailand.
Dah kahwin, saya tak boleh kata apa-apa lagi, terpaksa merestuinya
jugak. Sepanjang perkahwinan mereka, Jannah selalu disepak terajang oleh
suaminya. Sekarang suaminya entah ke
mana, tak pernah datang melawat Jannah, entah-entah dia pun dah mati.”
“Ya Allah, kasihannya Jannah.” Air mata Cikgu Humaira masih terus
mengalir.
“Dah tiga bulan Jannah disahkan
mengidap AIDS. Sejak itu, dia
selalu sakit-sakit dan badannya lemah.
Dia asyik keluar masuk hospital ni cikgu. Kali ini dia masuk wad sebab demam panas. Tak tahulah sampai bila dia boleh
bertahan. Kalau dia pergi dijemput Allah
pun, saya redha.” Ibu Jannah terus
bercerita sambil menangis.
“Sabarlah kak, kita berusahalah
sedaya yang mampu untuk mengubatinya, semoga dia sembuh dan dipanjangkan umur,
Insya-Allah.” Cikgu Humaira memeluk ibu
Jannah. Mereka sama-sama menangis. Cikgu Humaira sedar bahawa Jannah mungkin tidak mempunyai banyak masa, tetapi
sekurang-kurangnya kata-katanya itu mampu menenangkan ibu Jannah untuk
seketika. Pelawat-pelawat lain yang berada di situ sekadar memerhatikan
mereka berdua yang sedang menangis dan berpelukan.
Setelah itu, ibu Jannah dan Cikgu
Humaira masuk semula ke wad 5C dan
mendapatkan Jannah yang sudah pun terjaga. Sebaik sahaja terpandang mata Cikgu Humaira
dan mata ibunya yang merah, Jannah dapat meneka bahawa ibunya sudah pun
bercerita tentang dirinya kepada cikgu Humaira.
Cikgu Humaira terus meluru memeluk Jannah. Jannah membalas pelukan Cikgu Humaira. Tangisan mereka bersatu.
Pelawat-pelawat lain sekadar memerhatikan tingkah laku mereka berdua.
“Cikgu, ampunkan saya, cikgu. Saya dah terima balasannya sebab tak dengar
nasihat cikgu dulu.” Jannah terus mengongoi.
“Sudahlah Jannah, beristighfarlah.
Cikgu dah maafkan awak. Jangan putus asa Jannah. Berdoalah agar Allah memberi awak peluang
untuk sembuh. Jangan berhenti berdoa ya,
Jannah.”
Tiba-tiba sahaja Cikgu Humaira terkenang
semula segala perbualan mereka berdua dahulu di biliknya. Sungguh dia tidak menyangka Jannah tetap
meneruskan hubungannya dengan lelaki keparat itu walaupun sudah
dinasihati. Dia benar-benar kesal kerana
Jannah percaya akan lelaki itu sehingga sanggup berkahwin dengannya, sekali gus
membelakangi kedua ibu bapanya. Mungkinkah Jannah sudah lama mengidap HIV postif iaitu sejak mereka terlanjur sejak zaman persekolahan dulu? Mungkinkah semua ini balasan Tuhan terhadap Jannah? Air mata
Cikgu Humaira terus mengalir.
“Ya Allah ya Tuhanku, ampunilah
Jannah, ya Allah. Panjangkanlah umurnya dan berilah kesempatan kepadanya untuk benar-benar bertaubat kepada-Mu.”
