Air mata Jannah deras mengalir. Badannya terhinjut-hinjut menahan esak.
Cikgu Humaira juga menangis. Suasana
dalam bilik sebesar sepertiga sebuah
bilik darjah itu sepi. Yang kedengaran
hanya bunyi kipas siling yang ligat
berpusing. Jannah menyeka air matanya
sambil memandang Cikgu Humaira yang sedang termenung, membuang pandangan ke
luar tingkap bercermin neko. Jannah sedikit resah dengan diam cikgu
Humaira. Dia tidak pernah marahkan Cikgu Humaira, sebaliknya dia kesal dan marah akan dirinya sendiri. Jannah sebenarnya malu untuk berkisah tentang
dirinya kepada Cikgu Humaira, membuka pekong di dada sendiri, tetapi dia
terpaksa melakukannya, walaupun dia sangat
yakin bahawa Cikgu Humaira akan
memarahinya setelah mendengar kebenaran dari mulutnya. Dia tidak mampu lagi untuk menyimpan
segalanya sendiri. Hidupnya tidak akan
tenang selagi dia tidak meluahkannya kepada seseorang. Dia tidak nampak calon yang lebih sesuai selain Cikgu Humaira untuk mendengar
kisahnya, bukan rakan baiknya apatah lagi ibunya sendiri. Bukan dia tidak mempercayai ibunya, tetapi
sesungguhnya dia tidak sanggup menghancurkan hati ibu kesayangannya jika ibunya mengetahui kebenaran tentang anak gadisnya ini.
Jannah sangat yakin bahawa Cikgu Humaira seorang yang amanah dan boleh
dipercayai. Cikgu Humaira bersifat
keibuan, banyak menasihatinya dan rakan-rakannya di dalam kelas sewaktu
mengajar, dan kerana itulah hatinya terpikat kepada Cikgu Humaira dan kerana
itu jugalah Cikgu Humaira menjadi pilihannya untuk menjadi pendengar
kisahnya.
Cikgu Humaira kembali duduk di kerusi di hadapan Jannah. Cikgu Humaira
memandang tepat ke wajah Jannah. Jannah
tidak sanggup bertentang mata dengan Cikgu Humaira. Dia menundukkan kepalanya. Sesekali dia
menyapu air matanya dengan sapu tangan
kecil dalam genggamannya.
“Kenapa boleh
jadi macam ni, Jannah? Awak dah tak
ingat dosakah Jannah? Cikgu tak
sangka begini jauh tindakan awak. Lebih
cikgu tak sangka sebab pada cikgu awak
seorang pelajar yang lembut,
pendiam dan bersopan santun. Cikgu
sangat kesal Jannah. Kalau perkara ini
berlaku kepada Wati, cikgu tak begitu terkejut sangat sebab dia memang sosial.” Cikgu Humaira masih sebak.
“Cikgu, saya minta maaf, cikgu.”
Jannah masih mengongoi seperti seorang anak kecil, memohon pengertian
daripada Cikgu Humaira.
“Bukan kepada cikgu awak harus minta maaf, tapi kepada Tuhan, Jannah. Awak wajib minta ampun kepada Allah.”
Jannah mengangguk dan
masih juga menangis. Cikgu Humaira
mamandang tepat ke wajah polos di hadapannya.
“Dah berapa kali awak terlanjur, Jannah?
“Beberapa kali, cikgu”
“Sekarang, masih buat lagi?”
"Masih cikgu…”
Jujur gadis itu menjawab. Terlalu jujur. Cikgu Humaira sebak lagi. Terasa hendak luruh jantungnya mendengar pengakuan jujur Jannah.
“Ya
Allah Jannah, kenapa awak jadi macam ni Jannah?
Awak tak takut dosakah Jannah? Apa guna awak menangis di depan cikgu
seolah-olah awak menyesal tetapi sebenarnya awak masih lagi bergelumang dengan
dosa, Jannah?
Cikgu Humaira
berasa kesal, kecewa dan jengkel. Semua
perasaan itu bersatu dalam hatinya. Kalau Jannah itu anaknya sendiri, mahu
sahaja dikerjakan Jannah separuh mati. Kasihan
wanita yang menjadi ibunya kerana tidak tahu anaknya sedang bergelumang
dengan dosa.
“Cikgu, saya dah
cuba, tapi saya tak mampu menolak kemahuannya.
Saya benar-benar cintakan dia cikgu”.
“Jannah, awak cintakan lelaki keparat
tu sampai sanggup korbankan maruah awak sendiri? Awak ingat dia cintakan awak?” Suara Cikgu
Humaira mula meninggi. Dia terasa hendak muntah mendengar penjelasan Jannah. Dia tidak mampu untuk mengasihani pelajarnya
ini. Dia tidak boleh berkompromi dalam
hal yang bersangkut paut dengan dosa ini.
Sindiran Cikgu Humaira membuatkan
Jannah semakin kuat teresak.
Habis hujung tudungnya basah dengan air mata. Tiba-tiba Cikgu Humaira mengeluh. Dia beristighfar beberapa kali. Dia tidak sepatutnya terus menghukum Jannah dengan
kata-kata yang pedas. Gadis ini harus
disedarkan dengan cara yang berhemah. Cikgu Humaira memegang bahu Jannah yang masih teresak-esak. Gadis itu duduk di kerusi di hadapannya
hingga lutut mereka bertemu.
“Jannah, awak yakinkah budak lelaki tu cintakan awak?” Suara Cikgu Humaira kembali lembut.
“Dia memang sangat cintakan saya, cikgu, jadi saya tak mampu menolak
kemahuannya. Dia janji dia akan berkahwin
dengan saya. Saya pernah cuba nak
putuskan hubungan dengannya tapi dia ugut nak bunuh diri, cikgu, sebab dia kata
hanya sayalah sahaja yang dia ada dalam hidupnya.”
"Ya Allah, Jannah,
kenapalah awak ni bodoh sangat Jannah. Budak tu sebenarnya tak cintakan awak pun
Jannah. Awak ni pun bukannya cantik sangat sampai dia tergila-gilakan awak. Sebenarnya dia hanya nak ambil kesempatan ke atas
awak. Dia bohong nak berkahwin dengan awak. Dia kata dia cintakan awak sebab dia boleh
dapat tubuh awak dengan percuma tanpa keluarkan
duit satu sen pun. Dia bukan
suami awak, jadi dia tak perlu tanggung nafkah awak, tak perlu beri duit kepada
awak. Bila-bila masa dia nak tubuh awak,
awak akan beri dengan percuma, jadi sebab tu dia sayang nak lepaskan awak. Tadi awak kata dia kerja kuli sajakan? Selalu
tak cukup duitkan?Jadi macam mana dia nak kahwin dengan awak sedangkan dia tak ada duit. Kalau betul dia ugut nak bunuh diri kalau awak
tinggalkan dia, biarkan dia bunuh diri.
Pergi matilah orang macam tu." Begitu beremosi Cikgu Humaira berkhutbah. Jannah terdiam.
"Jannah,
dia tu bukanlah bodoh sangat sampai nak
bunuh diri kalau awak tinggalkan dia.
Dia cuma gertak awak supaya awak tak tinggalkan dia. Awak sebenarnya yang bodoh sebab terlalu
percayakan lelaki macam dia."
“Tak cikgu, saya yakin dia cintakan saya. Pernah dulu saya bagitahu nak putus tapi dia asyik call dan msg saya, kemudian menangis dan merayu agar jangan tinggalkan
dirinya.”
Cikgu Humaira
terkejut mendengar jawapan Jannah.
Nampaknya gadis ini masih beria-ria mempertahankan lelaki itu. Dah termakan ubat guna-gunakah budak ni?
Tanya Cikgu Humaira sendiri dalam hati.
“Bertaubatlah Jannah. Awak tak takutke kalau awak mengandung anak
luar nikah, anak zina?
“Insya-Allah, saya tak akan mengandung cikgu sebab dia pakai kondom."
“Astagfirullahhalazim…Jannah, awak ni nak bertaubat ke tidak ? Siap
pakai kondom lagi. Jannah, kalau Tuhan
kata jadi, maka jadilah. Kalau Tuhan nak
bagi awak mengandung, pasti akan ada
sebabnya, kondom tu bocor ke, tak sempat nak pakai dah terpancutke dan
macam-macam lagi. Dengar sini Jannah,
kalau ditakdirkan awak mengandung, awak akhirnya akan melahirkan anak zina. Awak tentu malu dan tak mahu keluarga awak
tahu awak mengandungkan? Jadi sebelum bayi tu lahir, awak pun
berpakat dengan budak lelaki tu untuk
gugurkan janin tu, dan awak telah melakukan satu lagi dosa besar iaitu
membunuh. Awak tak tak takut dosakah Jannah?”
“Sebab saya takutlah saya jumpa dan beritahu hal ini kepada cikgu. Saya nak minta nasihat cikgu. Saya nak bertaubat.”
“Kalau awak nak bertaubat, awak kena tinggalkan
dulu perbuatan awak ni
Jannah. Tinggalkan budak lelaki tu, kemudian awak buat taubat nasuha,
minta ampun daripada Allah dan awak berjanji awak tak akan ulangi lagi dosa
ini. Menangislah dalam sujud awak
sebagaimana awak menangis di pangkuan cikgu, Jannah.”
“Tapi saya asyik teringakan dia cikgu, lagi pun macam mana saya nak putuskan hubungan dengan
dia, dia pasti akan call dan msg saya.”
Cikgu Humaira mengeluh. Air
matanya sendiri sudah kering. Dia kesal
dengan gadis itu, terlalu banyak beralasan.
“Jannah, awak ni betulke nak bertaubat.
Kenapa masih lagi fikirkan jantan tak guna tu? Kalau dia msg awak, kalau dia call awak,
jangan balas dan jangan jawab. Kalau dia
cari awak di rumah, jangan jumpa!”
“Pasti dia
akan sedih cikgu kalau saya putuskan hubungan dengannya.”
“Sudahlah Jannah. Yang awak kesian sangat dengan dia
kenapa? Awak sebenarnya yang tak
sanggup tinggalkan diakan? Awak nak buktikan apa? Nak buktikan bahawa awak setia? Sudahlah Jannah, cikgu tak nak dengar apa-apa
alasan lagi daripada awak. Kalau awak takutkan Allah dan benar-benar nak
bertaubat, lupakan jantan tu. Tolonglah Jannah,
cikgu merayu kepada awak.”
Mata Jannah
masih basah. Dia termenung seketika.
"Mak awak dah
tahu pasal ni Jannah?
“Belum, cikgu.”
“Mak awak kena tahu. Awak kena beritahu mak awak. Kalau awak takut, biar cikgu pergi rumah awak dan jumpa mak awak.”
“Tolonglah
cikgu, saya merayu kepada cikgu, jangan bertahu mak saya atau pun kepada
sesiapa pun juga. Saya amanahkan
cikgu. Saya tak nak hati mak saya hancur jika dia tahu keadaan diri saya.”
"Jannah, sepatutnya awak fikir risikonya
sebelum awak terlibat dengan dosa besar ni.
Baiklah Jannah, cikgu janji cikgu tak akan ceritakan hal awak ni kepada
sesiapa pun, tapi cikgu kesal Jannah.
Cikgu merayu kepada awak, bertaubatlah dengan taubat nasuha, Jannah. Cikgu
boleh marahkan awak, nasihatkan awak, tapi hanya awak sendiri yang boleh mengubah diri awak. Lupakan lelaki itu. Awak akan menempuh peperiksaan besar tak lama
lagi, Jannah. Tumpukan perhatian awak
pada pelajaran."
“Saya tak pasti saya
boleh tumpukan perhatian saya pada pelajaran kalau saya putuskan hubungan
dengannya. Selama ni kalau saya nak belajar
dengan tenang, saya akan ke rumah sewanya dan saya akan belajar ditemani olehnya. Dia sangat baik terhadap saya cikgu, tapi
saya berjanji saya akan berusaha melupakannya.”
“Macam mana
awak boleh kenal dengan budak lelaki tu,
Jannah?”
“Dia sebenarnya
sepupu saya, tapi dia telah dihalau oleh keluarga Pak Ngah saya kerana dituduh
mencuri, tapi saya yakin dia tak
mencuri. Mak saya pun tak sukakan dia.”
“Ya Allah Jannah,
kenapa awak ni tak boleh berfikir? Kalau
dah mak bapak dia sendiri dah halau dia dan mak awak pun tak suka dia, awak
masih kata dia baik? Mereka lebih kenal
anak mereka Jannah. Ibu bapa tak akan halau anak sendiri kalau perbuatannya tak
begitu teruk, tapi nampaknya dia memang buat kerja tak senonoh hingga ibu bapa
dia sanggup halau dia, dan awak kononnya sebagai penyelamat dialah? Penyelamat konon, maruah sendiri sanggup
digadai. Atau awak sendiri pun suka dan
seronok melakukan perbuatan terkutuk tu Jannah?” Cikgu Humaira berasa panas hati apabila
Jannah masih terus-menerus membela budak lelaki itu.
Jannah
terdiam, Dia hanya mampu menadah
telinga mendengar sindiran Cikgu Humaira.
Memang pedih kata-kata yang terhambur keluar dari mulut Cikgu Humaira, tapi
semua yang dikatakan oleh Cikgu Humaira memang betul. Kenapa hatinya begitu rapuh dengan pujuk rayu
Azri? Kenapa dia begitu lemah apabila
berhadapan dengan Azri? Kenapa dia tidak
mampu menolak bila bertentang mata dengan Azri?
Ya Allah, ya Tuhanku, ampunilah aku.
“Sudahlah Jannah. Tak guna awak menangis lagi. Awak pergilah masuk ke kelas. Kesat air mata awak. Dengarlah nasihat seorang guru ini
Jannah. Tolong lupakan lelaki tu, dan
awak bertaubatlah. Awak menangislah dalam
sujud awak seperti mana awak menangis di hadapan cikgu. Hanya awak yang boleh bantu diri awak. Cikgu hanya boleh marah dan menasihati awak. Cikgu tak mampu berbuat lebih daripada
itu, dan selalulah baca al-Quran untuk
menenangkan hati awak. Kalau dia msg
atau call, jangan sesekali balas atau jawab.
Lama-lama nanti dia pun tak larat nak kacau awak. Dia cuma takut kehilangan awak sebab dia tak akan dapat barang percuma lagi. Kalau nak melanggan pelacur pun,
sekurang-kurangya dia kena bayar juga, tapi dengan awak dia dapat percuma. Dia tak rugi dan tak luak apa-apa pun Jannah.
“
“Baiklah
cikgu. Saya berjanji saya akan lupakannya
dan tumpukan perhatian saya pada pelajaran.
Saya akan dengar nasihat cikgu.
Terima kasih cikgu sebab sudi mendengar kisah saya. Saya hanya ceritakan hal ini kepada cikgu
seorang sahaja sebab saya percayakan cikgu.
Saya tak ada tempat lain nak
mengadu.”
Cikgu Humaira berdiri dan memeluk Jannah yang juga sedang berdiri. “Cikgu pun minta maaf sebab marahkan
awak. Terus terang cikgu katakan, cikgu
memang kesal dengan awak tapi cikgu harap awak benar-benar berubah dan bertaubat.”
“Saya janji saya akan
berubah dan bertaubat. Doakanlah saya
cikgu.”
“Jangan berjanji kepada cikgu, Jannah, berjanjilah
kepada Allah dan diri sendiri.”
Jannah menggangguk lemah.
Dia kemudiannya menyalami dan mencium tangan Cikgu Humaira, lalu
meminta izin untuk masuk ke kelas. Cikgu
Humaira hanya menggangguk dan memandang Jannah berlalu keluar dari biliknya
dengan perasaan kesal dan hiba.
Cikgu
Humaira tidak dapat meneruskan perhatiannya pada skrin komputer di hadapannya. Fikirannya jauh melayang. Dia sedang memikirkan nasib ibu Jannah. Kasihan wanita
itu kerana tidak tahu keadaan anak gadisnya sendiri. Tiba-tiba dia teringat akan dua orang
puterinya yang sedang meningkat remaja. Ya Allah, Engkau lindungilah anak-anakku
daripada melakukan maksiat dan kemungkaran.
Engkau peliharalah mereka daripada tipu daya syaitan.
Ya Allah, ampunilah Jannah, Ya Allah, kasihanilah dia. Bukalah pintu
hatinya untuk bertaubat kepada-Mu, ya Allah.
Beberapa minggu sebelum
peperiksaan besar bermula, Cikgu Humaira bertanya Jannah keadaan dirinya, tetapi Jannah sekadar tersenyum sambil menjawab ringkas.
“Lupakanlah segalanya yang telah saya ceritakan kepada cikgu.”
Cikgu Humaria terkedu mendengar jawapan Jannah. Apa maksud gadis itu? Adakah Jannah bermaksud dia tidak mahu Cikgu Humaira
campur tangan lagi dalam masalahnya? Atau apa sebenarnya maksud kata-kata
Jannah? Cikgu Humaira mengeluh. Dia tidak mahu memaksa Jannah menceritakan
apa-apa lagi. Mungkin Jannah sudah benar-benar berubah dan
bertaubat, dan sudah melupakan segala yang
berlaku dalam hidupnya. Kalau begitu,
syukurlah. Cikgu Humaira tidak pernah berniat untuk
menjaga tepi kain Jannnah. Dia tidak
pernah memaksa Jannah menceritakan apa-apa. Dahulu pun Jannah sendiri yang datang
kepadanya dan mengadu kisah hidupnya kepadanya, jadi kalau sekarang Jannah
tidak mahu lagi bercerita apa-apa, dia tidak kisah. Itu hak Jannah. Dia hanya mahu yang terbaik untuk pelajarnya
itu.
*************************************************
Semuanya berjalan dengan lancar dan sempurna. Setelah rombongan pihak
lelaki pulang, Jannah masuk ke dalam biliknya untuk berehat. Dia sebenarnya mahu membantu ibunya dan
emak-emak saudaranya berkemas tapi ditegah oleh mereka. Mereka menyuruh Jannah berehat sahaja, kerana majlis itu merupakan majlis meraikan Jannah, kata mereka. Jannah
akur. Jannah duduk di birai katilnya sambil
memerhatikan hantaran yang tersusun di suatu sudut bilik tidurnya. Hatinya lega dan gembira. Jannah merenung cincin di jari manisnya. Kini dia sudah berpunya. Bakal menjadi milik Fahrin yang sah dalam
jangka masa tiga bulan akan datang. Tiba-tiba
juga Jannah teringatkan Cikgu Humaira.
Apa khabar Cikgu Humaira? Hatinya
seperti disentap-sentap untuk bertemu dengan Cikgu Humaira. Kali terakhir dia
berjumpa dengan Cikgu Humaira ialah dua tahun yang lalu. Wajah keibuan Cikgu Humaira terbayang-bayang
di mindanya. Ya, esok dia akan ke
sekolah lamanya untuk bertemu dengan Cikgu Humaira. Banyak yang hendak dikisahkannya kepada Cikgu
Humaira, tentang dirinya kini dan tentang Fahrin. Jannah berasa tidak sabar untuk menunggu esok
hari.
Jannah mengetuk pintu bilik Cikgu
Humaira. Cikgu Humaira yang sedang tekun
mengadap komputer agak terkejut melihat susuk tubuh di depan pintu biliknya.
“Assalamualaikum cikgu.”
“Waalaikumsalam, Jannah? Ehh..masuklah.”
Cikgu Humaira benar-benar terkejut menerima kehadiran Jannah. Dia tidak
menduga bahawa Jannah masih sudi datang ke sekolah dan menemuinya. Cikgu Humaira merenung wajah polos itu seketika.
“Kenapa cikgu tengok saya macam tu?
Cikgu sihat? Cikgu sibukke?” Bertalu-talu soalan terpacul dari mulut
Jannah. Cikgu Humaira tersenyum. Jannah menyalami dan mencium tangan Cikgu
Humaira kemudian mereka berpelukan. Cikgu Humaira menjemput Jannah duduk di
kerusi di hadapannya.
“Cikgu pandang awak macam tu sebab dah lama cikgu tak jumpa awak. Awak semakin cantik dan kelihatan
berseri-seri. Cikgu sihat, macam biasa
saja. Cikgu taklah sibuk, cuma buat
kerja-kerja biasa seorang guru.”
Jannah tersenyum memandang Cikgu Humaira.
"Awak pula apa
khabar? Buat apa sekarang?”
"Saya rindu sangat pada cikgu. Saya khabar baik dan sekarang sedang belajar
di Institut Pendidikan Guru Raja Melewar, Negeri Sembilan.”
“Ohh, bakal cikgu juga nampaknya. Tahniah Jannah. Semoga awak menjadi seorang guru yang
berdedikasi kelak. Tak tahu pula cikgu awak masuk maktab perguruan. Yalah selepas awak ambil STPM dulu, langsung awak
tak datang jumpa cikgu. Masa ambil
result pun awak tak datang jumpa cikgu.”
“Entahlah cikgu, masa tu saya malu nak jumpa cikgu. Saya belum bersedia pada masa itu.”
Tiba-tiba mata Cikgu Humaira terpandang inai di jari Jannah. “Ehh, awak dah kahwinke Jannah?”
“Belum
cikgu. Saya baru saja bertunang
semalam. Tiga bulan lagi Insya-Allah kami akan disatukan sebagai suami
isteri yang sah.“ Ada nada gembira pada
suara Jannah pada pendengaran Cikgu Humaira.
“Alhamdulillah
dan tahniah, Jannah. Cikgu tumpang
gembira.”
“Siapa
tunang awak tu, Jannah? Tiba-tiba terpacul
pertanyaan itu dari mulut Cikgu Humaira.
“Tentu
sahaja bukan Azri, cikgu. Azri dah lama
berkubur dari hati saya. Nama tunang saya
ni Fahrin. Kami sama-sama belajar di IPG
Raja Melewar.”
“Baguslah Jannah.”
“Terima kasih cikgu kerana banyak menasihati saya dulu. Selepas cikgu menasihati saya, saya telah
memutuskan hubungan dengan Azri. Saya
nekad dengan keputusan saya. Saya juga
telah bertaubat atas keterlanjuran saya dulu. Semoga Allah menerima taubat saya. Selepas itu saya tumpukan perhatian pada pelajaran dan akhirnya saya diterima
masuk ke IPG Raja Melewar. Saya
bersyukur kerana dipertemukan dengan Fahrin.
Dia seorang lelaki yang baik, cikgu. Dia tidak pernah mengambil kesempatan ke atas saya. Dia banyak mengubah hidup dan pemikiran saya. Bulan lepas dia berterus terang
dengan saya tentang hasratnya untuk melamar saya sebagai isterinya. Saya telah menceritakan semua kisah silam
saya kepadanya agar dia tahu siapa saya sebelum ini agar dia tidak menyesal
dan tidak rasa ditipu. Ternyata dia seorang
lelaki yang beriman dan budiman. Dia memberitahu
saya bahawa siapa saya sebelum ini tidak
penting baginya, tetapi siapa saya setelah menjadi isterinya, itu penting baginya. Katanya lagi, semua orang mempunyai kisah
silam yang tersendiri, jadi tidak patut kita menghakimi seseorang itu atas
kisah silamnya. Cikgu, Allah telah memakbulkan doa saya agar diberi jodoh yang baik dan beriman.”
Cikgu Humaira
terpana mendengar patah-patah kata yang keluar dari mulut Jannah. Sungguh berbeza Jannah yang dahulu dengan
Jannah yang ada di hadapannya sekarang. Jannah
yang sedang berada di hadapannya sekarang begitu matang berbicara.
“Jannah, awak
sedar tak? Allah sangat sayangkan awak. Dia tidak pernah mensia-siakan hamba-Nya yang benar-benar insaf dan bertaubat. Dia telah mempertemukan awak dengan seorang
lelaki yang sangat baik yang bakal menjadi suami dan pelindung awak kelak."
"Ya cikgu, saya sangat bersyukur, dan terima kasih sekali lagi, cikgu." Jannah mengangguk sambil memandang ke mata Cikgu Humaira. Kelihatan mata Jannah bersinar-sinar, sebagaimana sinar yang diharapkannya yang bakal menyinari hidupnya kelak. Cikgu Humaira terharu memandang Jannah. Bukan sahaja bicaranya berbeza, seri wajah juga terpancar pada wajah bujur sirih itu. Seri keimanan.
"Maaf cikgu bertanya, Jannah. Emak awak dah tahu atau belum tentang kisah silam awak?”
"Ya cikgu, saya sangat bersyukur, dan terima kasih sekali lagi, cikgu." Jannah mengangguk sambil memandang ke mata Cikgu Humaira. Kelihatan mata Jannah bersinar-sinar, sebagaimana sinar yang diharapkannya yang bakal menyinari hidupnya kelak. Cikgu Humaira terharu memandang Jannah. Bukan sahaja bicaranya berbeza, seri wajah juga terpancar pada wajah bujur sirih itu. Seri keimanan.
"Maaf cikgu bertanya, Jannah. Emak awak dah tahu atau belum tentang kisah silam awak?”
“Belum
cikgu. Biarlah hanya cikgu dan Fahrin
sahaja yang tahu kisah silam saya. Saya
tak sampai hati nak melukakan hati ibu saya, cikgu.”
“Yalah Jannah,
cikgu faham.”
“Cikgu, saya
rasa dah lama benar saya menganggu masa cikgu.
Saya nak minta izin untuk beredar dulu, cikgu.”
“Baiklah
Jannah. Jaga diri awak. Cikgu doakan awak bahagia selalu.”
“Terima kasih,
cikgu. Nanti bila tiba hari bahagia
saya, saya akan kirim kad jemputan untuk cikgu.
Cikgu jangan tak datang tau. Kalau
cikgu tak datang, saya pasti berasa sedih.
Saya juga nak perkenalkan Fahrin kepada cikgu.”
“Insya-Allah
Jannah, kalau ada umur, cikgu pasti datang.
Cikgu pun teringin sangat nak kenal Fahrin.”
Jannah
akhirnya menyalami dan mencium tangan Cikgu Humaira. Cikgu Humaira kemudiannya memeluk Jannah
dengan erat. Jannah juga membalas pelukan Cikgu Humaira dengan erat. Berat hatinya untuk melangkah keluar dari bilik Cikgu Humaira. Tiba-tiba Jannah mencium kedua-dua belah pipi cikgu Humaira.
"Cikgu, lupa pula saya tadi, rasanya belum terlambat untuk saya ucapkan selamat hari guru kepada cikgu tersayang. Semoga cikgu dirahmati Allah selalu, dilimpahi rezeki dan kemewahan, bahagia selamanya serta diberi kesihatan baik yang berpanjangan agar cikgu terus mendidik anak bangsa dengan cemerlang."
"Terima kasih Jannah, cikgu sangat terharu." Mata wanita berusia dalam lingkungan 40-an itu mula berkolam. Dia benar-benar terharu dengan ucapan ikhlas daripada bekas pelajarnya itu. Dia juga benar-benar bahagia melihat kebahagiaan Jannah kini.
Cikgu Humaira mengiringi Jannah ke muka pintu biliknya dengan satu perasaan yang sukar digambarkan dengan kata-kata…. gembira, bangga, bersyukur, seronok dan semuanya bersatu dalam hatinya.
"Cikgu, lupa pula saya tadi, rasanya belum terlambat untuk saya ucapkan selamat hari guru kepada cikgu tersayang. Semoga cikgu dirahmati Allah selalu, dilimpahi rezeki dan kemewahan, bahagia selamanya serta diberi kesihatan baik yang berpanjangan agar cikgu terus mendidik anak bangsa dengan cemerlang."
"Terima kasih Jannah, cikgu sangat terharu." Mata wanita berusia dalam lingkungan 40-an itu mula berkolam. Dia benar-benar terharu dengan ucapan ikhlas daripada bekas pelajarnya itu. Dia juga benar-benar bahagia melihat kebahagiaan Jannah kini.
Cikgu Humaira mengiringi Jannah ke muka pintu biliknya dengan satu perasaan yang sukar digambarkan dengan kata-kata…. gembira, bangga, bersyukur, seronok dan semuanya bersatu dalam hatinya.
“Terima kasih, Allah.”
No comments:
Post a Comment